Niski, gruby, pokraczny, ze spłaszczoną mordką. Żaden wojskowy zakład tresury nie przyjął by takiego kandydata na szkolenie. Mimo tak fatalnych warunków fizycznych piesek ten okazał się być wręcz stworzony do służby w armii. W 1918 roku wyruszył na wojnę jako maskotka żołnierzy, wrócił jako sierżant armii amerykańskiej. Był jedynym psem awansowanym na stopień wojskowy.
Stubby z medalami za wierną służbę.
Źródło: Nieznany autor, ok. 1918-1921 roku.
Gdy w Europie wybuchła I wojna światowa, Stany Zjednoczone wolały na niej zarabiać niż opowiedzieć się po jednej z walczących stron. Do czasu. Ogłoszenie przez Niemcy nieograniczonej wojny podwodnej stanowiło dotkliwy cios dla amerykańskich interesów. 2 kwietnia 1917 roku Senat Stanów Zjednoczonych podjął decyzję o włączeniu się w europejski konflikt zbrojny.
Rozpoczęła się mobilizacja, do obozów na szkolenie unitarne zjeżdżali rekruci. Armia amerykańska w przeciwieństwie do armii europejskich nie widziała w swoich szeregach psów jako pomocników żołnierzy, więc szkoleń takich nie prowadziła. Ale był piesek, który przełamał ten schemat.
Urodził się pewnie pod jakimś płotem, potem błąkał przemoczony, zmarznięty, głodny. Chodził od śmietnika do śmietnika aż trafił na pole Uniwersytetu w Yale, gdzie ćwiczył 102 batalion należący do 26 Dywizji piechoty. Szczeniak miał krótki ogonek, był pręgowany, gruby i śmiesznie niezgrabny. Był to mieszaniec boston terriera i pitbula. Poczciwa mordka podbiła serce szeregowego Roberta Conroya, który postanowił zatrzymać psiaka mimo oficjalnego zakazu. Stubby – bo tak nazwał szceniaka – wkrótce całkowicie zaadaptował się do życia obozowego. Okazał się być urodzonym żołnierzem. Ćwiczył z żołnierzami musztrę, reagował na głos trąbki, turlał się, gdy chciał kogoś rozśmieszyć, a władzy – salutował.
Po kilku miesiącach żołnierze otrzymali rozkaz wyjazdu na front. Czekała ich podróż na pancerniku USS „Minnesota”. W rozkazie o wyjeździe psa nie było mowy, bo piesek był tylko nieoficjalną maskotką. Opiekun zaryzykował i wniósł ulubieńca na podkład pod płaszczem. Umieścił go w kubryku na węgiel. Gdy okręt znalazł się na morzu, opiekun ujawnił nielegalnego pasażera. Psia mordka zawładnęła sercem najpierw maszynowni, potem reszty załogi.
Po raz drugi Robert Conroy musiał schować swoją maskotkę pod płaszczem, gdy schodzili na ląd we Francji. Tym razem zauważył pieska jeden z dowódców formującej się dywizji i kazał się go pozbyć. Jednakże po usłyszeniu jego historii a zwłaszcza, gdy zobaczył jak Stubby regulaminowo salutuje, zmienił zdanie. Stubby został wciągnięty na listę oddziału. Od tej pory mógł już towarzyszyć jednostce jako oficjalna maskotka.
Dywizja dotarła na front 5 lutego 1918. Pies szybko przyzwyczaił się do życia w okopach, huku wystrzałów, ognia artylerii. Wkrótce też zetknął się z największą zmorą żołnierzy - atakiem gazowym. Zatruty pies został odtransportowany do szpitala, gdzie wkrótce doszedł do siebie. Jednakże przygoda ta wyczuliła go na zapach gazu, co wkrótce uratowało życie wielu żołnierzom. Była noc – żołnierze spali. Nagle pies się zerwał, zaczął ujadać, biegać po śpiących, szarpać ich mundury. Obudzeni żołnierze zorientowali się, że zaraz może nastąpić atak chemiczny i ogłosili alarm, umożliwiający przygotowanie się do niego.
Pies wykazał się też innymi talentami. Miał niesamowitą umiejętność odnajdywania rannych żołnierzy leżących na tzw. ziemi niczyjej. Rozpoznawał zwłaszcza żołnierzy anglojęzycznych. Gdy uznał, że to możliwe, lżej rannych prowadził w bezpieczne miejsce, natomiast w przypadku ran poważnych albo szczekał tak długo aż przybędzie pomoc, albo sam biegł po sanitariuszy i doprowadzał ich do rannego.
Gdy Stubby padał na ziemię i zakrywał pysk łapkami, żołnierze wiedzieli co ich za moment czeka. Tak reagował na mający nadejść atak pociskami artyleryjskimi. Psie ucho chwytało ten paskudny dźwięk kilka chwil wcześniej niż dotarł do żołnierzy, a doświadczenie nakazywało się chować. Żołnierze mieli czas, by się odpowiednio przygotować.
W kwietniu 1918 roku podczas ataku na miasto Seicheprey pies dostał odłamkami granatu. Pomimo licznych ran przeżył. Trafił na kilka tygodni do szpitala. Gdy po operacji doszedł do siebie, zajął się ciężko rannymi żołnierzami pokazując swoje sztuczki. Wielu młodym żołnierzom pomógł dojść do równowagi psychicznej lub chociaż na chwilę przywrócić uśmiech i zapomnieć o okropnościach wojny.
We wrześniu 1918 roku podczas ofensywy nad Mozą w lasach Argonne Stubby ujął szpiega niemieckiego. Pies patrolował okopy w poszukiwaniu rannych. Nagle w krzakach zobaczył jakiegoś człowieka. Stubby wyczuł, że nie jest to swój żołnierz. Stanął przed nim i zaczął się wydzierać, wołając o pomoc. Szpieg niemiecki, który robił rysunki linii okopów wstał, by uciec, ale pies chwycił go za pośladek i przewrócił. Nawet, gdy jego opiekun dobiegł pies dalej nie chciał puścić szpiega. W końcu zadowolił się zdjętym z munduru niemieckiego żołnierza Żelaznym Krzyżem.
Za ten czyn Stubby został awansowany do stopnia sierżanta przez dowódcę 102 Dywizji Piechoty. Był to pierwszy taki przypadek w historii psów służących w armii USA. A jego opiekun dalej był tylko kapralem.
Sława psa rosła. Wkrótce mieszkanki wyzwolonego przez amerykańskie wojsko miasta Château-Thierry uszyły dla Stubbiego ubranko – pelerynę, na której od tej pory nosił liczne odznaczenia oraz medale za bohaterstwo. W sumie piesek wziął udział w 17 bitwach. Łapkę uścisnęło mu trzech prezydentów Stanów Zjednoczonych. Z Woodrowem Wilsonem przyjmował paradę zwycięstwa. Warren Harding zaprosił bohaterskiego czworonoga w 1921 roku do Białego Domu, a trzy lata później to samo uczynił kolejny prezydent – Calvin Coolidge.
Gdy Stubby robił karierę w polityce, jego pan studiował prawo na uniwersytecie w Georgetown a zarazem został członkiem drużyny footballowej. Podczas spotkań pies wbiegał na murawę i z upodobaniem pchał piłkę nosem, wzbudzając przy tym niekłamany entuzjazm widzów.
Stubby odszedł na wieczną wartę w 1926 roku. O tym smutnym fakcie poinformowały Amerykanów gazety, między innymi „New York Times”. W pogrzebie wzięli udział liczni wojskowi. Cegiełkę z jego imieniem umieszczono w pamiątkowej Ścianie Chwały bohaterów Wielkiej Wojny umiejscowionej w Kansas City. Napis brzmi: „Sierżant Stubby - pies bohater I wojny światowej. Dzielna znajda”.
Stubby stanowi przykład iście amerykańskiej kariery: od głodnego znajdy po celebrytę, zapraszanego na salony. Ten bohaterski pies swoją postawą i czynami szeroko otworzył drzwi do amerykańskiej armii swoim czworonożnym następcom.
Źródła: www.governorsfootguard.com; www.badassoftheweek.com; www.defensemedianetwork.com
